فراگیری زبان چینی توسط خارجی زبانان به دو روش اصلی تقسیم می  شود؛ "学习" در این روش، زبان آموز در کلاس درس حاضر شده و به صورت آکادمیک، زبان چینی را می آموزد. "习得" در این روش، شخص بدون حضور در کلاس و با قرار گرفتن در محیط زبانی در کشور چین و در برخورد با افراد جامعه زبان را فرا می گیرد. اگر چه در این روش، فراگیری زبان با سرعت بالاتری انجام می شود ولی نمی تواند همه زوایای آموزش زبان را در بر داشته باشد. در روش اول، زبان آموز باید همه ارکان آموزشی زبان شامل؛ شنیدن "听力" ،خواندن "阅读"، نوشتن "写作" و مکالمه "口语" را فرا گیرد که این امر باعث تسلط همه جانبه به زبان چینی خواهد بود. بعد از این یادگیری اگر زبان آموز در محیط زبانی باشد هم زمان می تواند قسمت مکالمه یا زبان گفتاری خود را تقویت نموده و سطح آنرا افزایش دهد. اگر زبان آموز در محیط زبانی نباشد و در کشور خود در حال فراگیری زبان چینی باشد باید با استفاده از منابع آموزشی و دوره های تخصصی "مکالمه" این فرصت را برای خود فراهم نماید. اگر زبان آموز در محیط زبانی از جملات و اصطلاحات کاملا کتابی استفاده کند، اگر چه سطح زبان او مورد تحسین قرار می گیرد ولی در اصطلاح گویش او به دل نمی نشیند و مانند آنست که متنی را از روی کتاب می خواند.

دانشجویانی که دوره های مقدماتی تا پیشرفته را به پایان رسانده اند اگر چه در طول دوره زبان آموزی، این قسمت از زبان خود را در کلاس درس به حد مطلوب رسانده اند ولی حتما نیازمند یک محیط زبانی مشابه با جامعه چین هستند تا با قرار گرفتن در آن در اصطلاح، ترس از محیط زبانی را کنار گذاشته و به راحتی توان خود را در مکالمه بصورت محاوره ای مانند یک چینی زبان به بالاترین سطح برسانند.