در سال ۱۶۰۰، شخصی به نام چن وانگ تینگ(陈王廷Chén wáng tíng) در استان خه نَن(河南Hénán)، تای چی را بر اساس سنت های آن دوران(فلسفه قطبینگی، یین و یانگ و پنج عنصر) بنیان نهاد. سبک چن مملو از ضربات گوناگون بوده و با زد و خورد همراه است، برای مثال ضربات “تخلیه نیرو” یا همان”发劲(Fā jìn)”. این سبک گستره ای از ضربات را از بالا به پایین پوشش می دهد؛ برای مثال:
-ضربات بالا: مانند حرکت ضربات پرشی
-ضربات میانی: اعم از مشت و لگد ها که ضربات فه جین در این دسته قرار می گیرند.
-ضربات پایین: مانند مشت هایی که به سمت پایین زده میشوند و دیگر حرکات…
از آنجایی که ورزش تای چی مایه هایی از ورزش چانگ چوان را نیز داراست، بنابراین بدیهی است که بعضی حرکات تای چی با اقتباس از چانگ چوان اجرا شوند.
حدوداً در سال۱۸۰۰، آقای یانگ لو چَن(杨露禅Yáng lù chán)، شاگرد وارث نسل هفتم تای چی یا همان چِن چانگ شینگ(陈长兴Chén chángxìng)، پس از آموختن تای چی به پکن رفت و به آموزش تای چی پرداخت؛ اما از آنجایی که شاگردان یانگ لو چن همگی از طبقه اشرافی و عموماً افرادی تنبل و مستعد بیماری بودند، بنابراین آقای یانگ لو چن دست به اعمال تغییراتی اساسی در حرکات سخت تای چی زد. فه جین ها و حرکات پرشی تماماً کنار گذاشته شدند؛ سایر حرکات نیز به دلیل سازگاری با توانمندی و شرایط بدنی اشراف زادگان ساده تر شدند. این تغییرات عمده سبب شدند سبک یانگ تا به امروز پرطرفدار ترین سبک تای چی باشد. بواسطه این تغییرات، با اینکه از شدت زد و خورد ها کم شد اما متقابلاً به سلامت بخشی آن افزوده شد. به عبارت دیگر سبک یانگ جایگزین تای چی چائو (太极操Tàijí cāo)شد.
